ANGSTEN!

Nou, de afgelopen week was wel een bewogen week.
Het weer gaat achteruit en het is kletsnat en waait heel hard.
Tenminste dat is hier in de regio wel zo. Geloof dat het overal in het land wel wat natter is en ik geloof zelfs dat het hier in de regio nog het minst is...

Ik maak natuurlijk elke dag mijn 10.000 stappen. Hiervoor moet ik naar buiten om echt te gaan wandelen. De wind... man ik ben daar toch echt angstig voor geworden. 
In maart van dit jaar is er tijdens de storm een boom op mijn auto gewaaid. Dit was ook nog de boom ( er staan er 3) waarvan ik juist dacht dat die zou blijven staan. Dit maakt dat ik wind echt enorm spannend vind en er ook echt buikpijn van kan krijgen.

Iedereen om me heen zegt dan wel dat dit niet nodig is en ergens weet ik dit ook wel maar het lukt me gewoon niet om dat op zulke momenten te bedenken en geen angst te voelen of de realiteit onder ogen te zien.
Ik vind dit echt heel erg frustrerend want kom... wie is er nou bang voor een beetje wind?!
En dan nog ookal zou er weer een boom omwaaien op mijn auto het blijft een gebruiksvoorwerp waar ik over het algemeen niet te veel waarde aan hecht.

Ik rijdt sowieso bijna geen auto, ook door mijn angsten. Ik hoor altijd vreemde geluidjes , denk dat mijn banden lek zijn. Ben bang dat ik iets of iemand aanrijdt ( ook hier heb ik ervaring mee).
Afgelopen februari een brugklasser aangereden zonder ernstig gevolg. 
Ik reed een zijstraat uit die uitkomt op een weg waar een wegversmalling is. Tegenover de zijstraat is een grasveld die van een basisschool vandaan komt. Dat jongetje stak over zonder te kijken met zijn veel te grote fiets en te zware tas. Er was voor mij geen mogelijkheid om hem te zien. Hij is hierdoor van de fiets gevallen en ben ik over de achterkant van zijn fiets gereden.
Gelukkig heb ik hem verder niet geraakt en is hij er met wat schaafwondjes vanaf gekomen.

Voor iemand met een soort van rijangst is dit natuurlijk echt het ergste wat je kan overkomen.
Op dat moment werkte ik nog in een andere stad. Ik was ook op weg naar mijn werk. De collega die ik toen gebeld heb nam het allemaal behoorlijk licht op en vond dat ik best nog wel kon komen werken. Mijn hele lichaam zat op slot en ik werd er letterlijk ziek van.
Dit soort dingen helpen natuurlijk niet mee en zorgen niet dat je met een gerust hard achter het stuur kruipt.

Nu is het zo dat ik af en toe toch wel naar mijn ouders toe moet rijden omdat zij niet altijd mijn kant op willen komen... zo ook vandaag.
Ik ben er nu al misselijk van dat ik over een aantal uren een eindje moet rijden. De weg die ik altijd rijdt is afgesloten waardoor ik lichtelijk in paniek kan raken want welke weg rijdt je dan?!

Ik weet prima de weg maar ik stress zo hard van te voren dat ik mezelf echt duidelijk moet maken dat ik die weg moet nemen.

Ik ga het wel proberen, ik heb echter ook al een jaar de auto niet aan de kant gezet. Dit deed ik voorheen wel als ik angstig werd en dan liep ik naar de plek van bestemming en zorgde ik dat een ander mijn auto weer op kon halen. Of ik ging mijn moeder bellen en probeerde op die manier afgeleid te zijn van mijn angst.

Ik baal er ontzettend van dat ik ook in dit opzicht niet normaal kan zijn.. tenminste normaal die moet even tussen haakjes!

Ik merk dat ik voor mezelf veel kleine dingen als houvast wil hebben. Ik word soms in de winkel overprikkeld door geluid , dan wil ik het liefst oordoppen. Als mensen te dicht bij me in de buurt komen... neem zaterdag als voorbeeld. We hadden boodschappen gedaan en ons winkelcentrum heeft een parkeerdek boven op het dak. Je moet dus met je karretje de lift in om weer bij de auto te komen. Er passen in principe 3 mensen met kar in de lift. Dit gebeurde dan ook. Normaal probeer ik dit te voorkomen en ga ik uiterst met 2 a 3 personen en 2 karren in de lift. Ik neem het de mevrouw die er bij in kwam met haar kinderen en een kar niet kwalijk. Maar ook mede door corona snap ik niet dat je niet even wacht tot de volgende ronde. Ze had ook maar 5 kleine artikelen in haar kar. in mijn opinie had ze die er best even uit kunnen halen.
Ik ga als ik het te druk vind rare bewegingen maken met mijn vingers. Ze worden helemaal gespannen en ik heb dan een soort dwangneurose bewegingen. Ik tik alle vingers aan en blijf dit herhalen.
omdat ik me op dat moment op die bewegingen concentreer kan ik de situatie handelen.

Zo heb ik in de loop van de jaren een heleboel kleine onbewuste dingen ontwikkeld om voor mezelf de rust te bewaren. Er zijn wel momenten dat ik in huilen uit kan barsten omdat het in mijn hoofd niet lukt. Gelukkig zorg ik altijd dat Tim er bij is en dan voornamelijk met boodschappen doen. Die drempel blijft hoog en ik snap ook nog steeds niet waarom dit zo is.

Ik hoop dat ik in de toekomst duidelijk krijg waarom ik zo in paniek kan schieten. Ik vind het bijna beschamend dat dit bij mij het geval is maar ik wil toch zo open en transparant mogelijk zijn naar jullie toe.
Ik weet dat er meerdere mensen zijn die dit soort angsten ervaren en ergens hoop ik op begrip.
Maar ik denk dat de meeste mensen het niet eens door hebben dat ik op dat moment angsten voel. Ook hierin moet ik natuurlijk realistisch blijven.

Ik wacht ook nog steeds op een belletje van PACT. De organisatie die de officiële diagnoses uitvoert. Ik hoop ook echt dat ik hierin niet tegen een muur loop en dat ik uiteindelijk ook het leven kan gaan leven die ik verdien en waar ik mee om kan gaan.

Verder heb ik afgelopen week de slaapkamer opgeknapt. Ik wilde heel graag een zwart kastje voor het beddengoed en ook omdat onze slaapkamer echt enorm is en heel erg galmt wilde ik hem meer vullen.
Door een mooie stoel en een kastje met accessoires ik het echt een soort hotelkamer geworden. Ik ben er ontzettend blij mee.
Ik heb ook veel huishouden gedaan, dit was in de vakantie een beetje blijven liggen. Door middel van mijn planbord lukt me dit allemaal erg goed en vink ik gewoon af wat ik heb gedaan.
Voor nu is dit ideaal en de toekomst moet uitwijzen of dit nog beter gaat worden.

veel liefde, Simone