EN NU?

Jeetje mina, wat is het volwassen leven soms toch moeilijk, is dit het "normale"volwassen leven, ik weet het niet.
Vast blijven lopen in alles. één ding tegelijk waar ik me op kan focussen...

Het is niet alleen maar ellende, alleen nu deze tijd man man man...

Zojuist een gesprek gevoerd met de bedrijfsarts, ze ziet in dat dit bedrijf voor mij niet passend is.
Haar duidelijk verteld dat ik nog in mijn proeftijd zit, ik er alleen zelf niet voor kan kiezen om weg te gaan omdat dit om financiële  redenen gewoon niet lukt.
Als het bedrijf me er zelf uit gooit is er niks aan de hand en hou ik gewoon mijn WW. Het is dus voor mij onmogelijk zowel in keuze als in het financiële om zelf te zeggen ik stap op.

Iedereen blijft maar hameren over het feit dat ik in gesprek moet gaan met het bedrijf....
Wat snappen ze er niet aan dat ik dit echt niet durf.
& Ja ik weet dat ik een volwassen vrouw ben en ik klink alsof ik niet bang ben om te praten...
Maar het kost zo ontzettend veel energie om net dat ene telefoongesprekje of mailtje te doen.
Laat staan dat ik dan ook nog ergens naar toe moet om een gesprek te voeren.

Daarbij komt natuurlijk ook nog een stukje schaamte kijken, geen schaamte om het autisme aspect maar wel schaamte om het huilen.
Ik ben nou eenmaal iemand die als ze vast loopt aan één stuk door moet huilen...
Ik kan dan werkelijk geen woord meer uitbrengen en ik loop vast.
Als ik moet huilen ben ik na de tijd ook compleet vergeten wat iemand mij minuten daar voor verteld heeft. Helemaal niet handig natuurlijk in situaties zoals deze.

Hoe iemand tegen me praat kan ik ook helemaal verkeerd interpreteren, in mijn ogen komt het altijd nors en boos over terwijl dit waarschijnlijk niet eens zo is bedoeld. Hoe moet ik dan een gesprek gaan voeren over  het feit dat dit voor mij echt niet werkt ?

Ik heb nu een paar dagen gekregen om er over na te denken hoe ik dit ga aanpakken.. Ook zij vond dat ik eerst mijn rust moet pakken, maar wat zijn nou 2 dagen?
Zo enorm veel dingen om over na te denken, mijn hoofd maakt al over uren en dan moet ik dit er ook nog even bij gaan bedenken.
Waarom snapt niemand dat ik vast loop ? 

Wat zou ik graag willen dat meerdere mensen van instanties verstand hadden van complexe hulpvragen zoals deze. Dat ze meer begrip tonen van je situatie en je niet voor de onmogelijke daad zetten om iets te doen waarmee je duidelijk je grenzen over gaat.
Hoe vaak word gezegd dat je, je grenzen moet bewaken.
Echt heel vaak, althans bij mij wel! En vervolgens moet je er constant over heen gaan om duidelijk te maken wat er aan de hand is en wat er in je hoofd speelt.

Ik wil niet dat het hele bedrijf weet wat er aan de hand is, dat gaat niemand wat aan. Het is al een hele klus om iemand te vinden waarbij jij je op je gemak voelt om ook maar iets over je situatie te zeggen.
Denken ze dat het mij niks doet om zo te zijn, dat het voor mij niet frustrerend is dat mijn brein zo werkt..

Overprikkeld zijn in situaties is geen pretje, vooral niet als je ook geen ontspanning kan vinden die voor jou werkt.
Rust maar uit zeggen ze dan , maar ja hoe doe je dat? Hoe doe je dat als je elke keer bezig moet zijn met alles wat zij van je vragen. 

Dit geeft echt enorm veel stress, hier word ik echt verdrietig van. Het is soms al zo lastig om je hele verhaal te vertellen aan iemand. Ik kan daar echt bloedje nerveus van worden. 

Ik weet heus wel dat ik ook zelf stappen moet ondernemen om dit op te lossen. Maar ligt dan het balletje compleet bij mij? Die mensen zijn er toch om je te helpen en staan toch in contact met het bedrijf. Waarom hou je me dan aan het lijntje als je zelf al de conclusie trekt dat het werk niet bij me past en ik dit niet volhoud. Tuurlijk kan ik me op gaan laden om over een aantal maanden weer aan het werk te gaan. Maar daar is het hele probleem niet mee opgelost.
Dan is het binnen no time weer hetzelfde liedje.

Moet ik mezelf helemaal compleet laten instorten voordat het kwartje valt?
Het lijkt me niet dat dit de bedoeling is om ook maar iets duidelijk te maken bij deze mensen.

Helaas valt het gesprek dat ik heb gevoerd met het UWV hierbij weer in het niet. Te veel onduidelijkheid. Geen begeleiding in wat dan ook. Zelf moet ik het zien op te lossen...Maar eerst moet ik maar eens zien dat ik dit duidelijk krijg in mijn hoofd. WAT moet ik precies doen, waar moet ik zijn en wat is een verstandige keuze om te doen om ook dit bedrijf niet in de weg te lopen.
Ze hebben er immers niks aan dat ik ziek thuis zit en er geen perspectief in zit.

Ze hebben nu nog de mogelijkheid om van me af te komen zonder al te veel schade. Behalve dan het personeelstekort waar ze mee kampen maar dat probleem is niet opgelost met mij alleen. Dat probleem is ook overigens helemaal niet mijn probleem.

Ik weet ook heus wel dat er mensen zijn die zich om het minste of geringste ziek melden. En dat het bij mij lijkt alsof ik me ziek meld omdat ik er gewoon even geen zin in heb.
Dit is echt hoe mensen het opvatten, maar het zit echt zo enorm hoog.
Gewoon letterlijk lichamelijk ziek worden van het feit dat je moet werken en jezelf weer moet overvragen is echt enorm frustrerend. 

Het voelt al genoeg alsof je faalt. Ook heus zonder al deze bemoeienis van de mensen die er mee te maken hebben. Het voelt wel genoeg alsof je niet goed genoeg bent.
Ik word hier niet onzeker van , maar wel enorm ongelukkig en verdrietig.

Gelukkig kan ik het deels hier van me afschrijven.

Veel liefde, Simone